imaj çağı bitmedi mi

bitmediyse bile artık anladığımız önemli bir şey var..imaj denen şeyle mutlu olunmuyor. diğer insanlar üzerinde bıraktığımız etki geçici önemsiz aldatıcı..ayrıca imaj doğası itibariyle sürekli yenilenmesi gereken birşey olması ile insanı meşgul eden birşey. diğer imajlarla girilen rekabetle birleştiğinde bu insanı tercihe zorlamakta. ya imajı için yaşacağı bir life style yada samimiyeti hakikati mutluluğu seçeceği bir anlayış.

görüntünün kutsanması ise insanın gerçekliğe olan hakikate samimiyete gerçek bir güvene ve gerçek bir mutluluğa olan susuzluğunu artırmakta. imaj bu noktada sahte bir benlik bile değil bir "benlik algısı". yani similasyon. imajla gelen saygınlık sahte, rağbet pamuk ipliğine ve sayısız faktörün bir araya getirilmesine bağlı, gösterilen sevgi sahte..

işte bu durum imajına yatırım yapmış her insanı çölde günlerce susuz kalıp susamak gibi insanı hakikate gerçeğe samimiyete gerçek duygulara aç hale getirmekte.

imaj çağı bitmedi mi? sorusu işte keskin iki noktayı öne çıkarmakta..bu susuzluğunu kendine itiraf eden ve durumdan memnun olmayanlar, kabul etmeyip imajinatif dünyasında ısrar edenler.

imaj çoğunluklar riyayı beraberinde getirmekle ömür boyu sürecek bir zindeliği de talep etmekte zira herkese hemen hemen aynı doğrultuda şeyleri söyleyen samimiyet yerine kime nerde ne zaman ne diyeceği konusunda sürekli bir dikkati gerektirmekte..

imajın sahteliği ise gerçek duygu ve düşünceleri saklamaya elvermediği gibi uzun soluklu ilişkilerde kısa sürede insanı yarı yolda bırakmakta.

işte bu süreç herkesi yormuştur zira yorgunluğunu giderip kendini gerçeğe hakikate samimiyete bırakmayanlar nasıl bir duruma kendilerini düşürdüklerini göre göre bir hal olacaktır.

imaj çağı birmesede miadını doldurdu..